W ostatnich latach wystąpiły spore zmiany systemu edukacyjnego w polskim szkolnictwie. Uprzednio, duży nacisk położony był na umiejętność formułowania przez uczniów swobodnych wypowiedzi na różne tematy. Pisało się wiele wypracowań z języka polskiego, historii, wiedzy o społeczeństwie a nawet teorii sztuki, czy muzyki. To rozwijało wyobraźnię i kształciło sprawności lingwistyczne.
Obecnie, obszerne wypracowania zostały wyparte przez testy. Sprawdzają one wiedzę z danego zakresu, ale nie dają okazji do rozbudowania tematu. Skutkiem tego, młodzież nie potrafi prawidłowo budować zdań z użyciem urozmaiconego słownictwa. Nawet licealiści nie zawsze wiedzą co to jest antonim, synonim, czy wyrazy pokrewne. Kiedy przyjdzie im napisać dłuższy tekst, używają ubogiego słownictwa, co nie wpływa dobrze na formę wypracowania.
Gdy uczeń dowie się co to jest antonim, zastosuje go jako przeciwieństwo konkretnego wyrazu. Ta forma stylistyczna pozwala na utworzenie odwrotności jakiegoś terminu. Na przykład do słowa dobry – antonimem będzie – zły. Przeciwieństwem znaczenia „ładny” jest „brzydki”. Czasem jednak, do utworzenia antonimu nie da się użyć innego słowa. Konieczne jest wtedy dodanie zaprzeczenia. Powstaną wówczas np. takie wyrazy jak „nieelegancki”, „niekonkretny”, „niewystarczający”.
Znając dobrze zasady słowotwórstwa, aby określić co to jest antonim powiemy, że to przeciwieństwo synonimu – czyli odwrotność wyrazu bliskoznacznego.Stosuje się go też do stopniowania przymiotników albo przeciwstawienia czasowników lub rzeczowników.
